Bij het voetbal wordt de sfeer tegenwoordig gemaakt door geanimeerd publiek. Dat is verre van ideaal, maar als kijker voor de buis hoeft dat niet zo'n probleem te zijn . Met een beetje inlevingsvermogen is er wel wat van te maken (de regels, spelers en de wedstrijden zijn immers niet veranderd). Ook bij de Virtuele Tour de France was er publiek aanwezig. Dat publiek stond te springen en te dansen, maar je kon ze niet echt horen. Dat is bij een normale koers trouwens ook niet het geval. De organisatie had keurig helikopter geluiden e.d. op de achtergrond geprogrammeerd om het echte koers gevoel achter te buis tot leven te brengen. En als dokkeren.nl eerlijk is, dat lukt niet.
Zwift (en al die ander platforms) zijn een uitstekend alternatief voor het trainen en/of onderhouden van je conditie. De routes zijn vaak mooi gebouwd en het voelt echt als een prestatie als je op de Col du Zwift een nieuw PR neer zet. Koersen is echter iets anders en dat kwam bij de Virtuele Tour de France duidelijk naar voren. In het virtuele fietsen zit altijd een kleine vertraging en alert reageren is toch minder alert dan reageren dan in het echt. Het wegsturen, het gluren en bluffen is bij virtueel racen al helemaal niet aanwezig. Soms zie je een renner een schijnaanzet doen, maar dat is het dan wel. Virtueel fietsen gaat puur om een zo hoog mogelijk wattage trappen. dokkeren.nl wacht trouwens nog op de eerste renner die zijn hartslagmeter aan de assistent geeft zodat zijn of haar hartslag wordt weergegeven op het scherm om zo de tegenstanders een beetje te verwarren.
De etappes zijn kort en voor mij als kijker te kort. Een drie kwartier tot een uur stoempen lijkt gewoon op een gemiddelde voorbereiding van een massasprint in de normale Tour de France, alleen hebben de renners er dan al 150 kilometer op zitten. Treintjes maken is echter onmogelijk, in het peloton blijven lastig. De tussen-sprints voor de diverse klassementen lijken nu nog belangrijker dan in een echte etappe, sterker nog dat zijn ze ook. De tijd van de drager van een trui maakt overigens niet uit. Het gaat in de Virtuele Tour de France puur om de punten en dat kennen we wel van uit het baanwielrennen. De echte strijd om de gele trui is er dan ook niet, het is meer een puntenstrijd tussen de deelnemende teams.
Het volgen van de wedstrijd achter de buis is niet lastig, maar ook niet echt vermakelijk. Je ziet constant de eerste renners waarvan je niet duidelijk ziet wie wie is. De tussen sprintjes zijn slecht te volgen en zo ook de eindsprint. Dat merk je ook aan de verslaggevers, ze hebben geen idee wie er wint. De beelden van de hijgende en puffende renners zijn eigenlijk nog het mooist om te zien, maar daar is niks virtueel aan. dokkeren.nl denkt dat de herkenbaarheid daar debet aan is. De herkenbaarheid is er ook bij het parcours. Als Zwifter ken je deze routes en dus ook de 'pijnlijke' stukken.
Conclusie: Het virtueel fietsen heeft de afgelopen jaren een enorme sprong genomen. Er gaat nog altijd niets boven het buiten fietsen, maar als dat vanwege omstandigheden (weer, COVID-19) niet kan, dan bieden de virtuele platformen zeker een uitkomst. Bovendien, een bel heb je niet nodig daar er geen (lastige) wandelaars zijn die niet op de stoep lopen. Het virtueel racen heeft nog een lange weg te gaan, vooral als het wordt neergezet als een kijksport. Ondanks alle minpunten is dokkeren.nl toch benieuwd naar de volgende etappes, zeker naar de etappe waarbij de renners een stukje van de Mont Ventoux oprijden. Parijs mag nog heel ver weg blijven.