Tour de France 2019: De vloek van het directeurszoontjeDe afgelopen 30 jaar droegen heel wat exoten wel de gele trui. Zo droeg Serhiy Honchar (OEK) in 2006 drie dagen de gele trui, mocht Jann Kirsipuu (EST) in de editie van 1999 maar liefst 6 dagen rond rijden in het geel, had de bekende klimmer Victor-Hugo Pena Grisales (COL) in 2003 drie dagen de trui, Rubens Bertogliati (ZWI) in 2002 twee dagen en de ronde renner Stefan Schumacher (DUI) in 2008 twee dagen. Allemaal namen waarbij je direct denkt aan de gele trui.
Voor het laatste geel moeten we dus terug naar 1989. De Tour de France 1989 zou een van de spannendste ooit worden. Tweevoudig winnaar (1983 en 1984) Laurent Fignon en de winnaar van 1986, Greg LeMond, zetten elkaar tot de laatste dag in een secondespel onder druk, waarbij het verschil tussen de beide kemphanen nooit groter dan een minuut werd. LeMond versloeg uiteindelijk op de laatste dag Fignon door in een tijdrit van Versailles naar Parijs een achterstand van 50 seconden om te buigen in een minimale voorsprong van acht seconden, het kleinste verschil ooit tussen de nummers één en twee van de Ronde van Frankrijk. De arrogante Figon startte op een gewone fiets en zonder aerodynamische helm. LeMond startte als eerste renner ooit in een grote ronde op een speciale tijdritfiets en met een aerodynamische helm.
De wielerwereld herinnerd de Tour de France van 1989 dus maar al te goed, alleen de reden is anders. De tour startte in 1989 met een Proloog in Luxemburg. Erik Breukink won de proloog en mocht zo onze laatste gele trui om zijn schouders hangen. De winnaar van 1988, Pedro Delgado verscheen in de proloog te laat aan de start en verloor zo eigenlijk zijn ronde al op de eerste dag. De Nederlandse hoop vervloog niet veel later. In de eerste de beste etappe waren we de trui kwijt om deze tot nu toe niet meer terug te krijgen.
Voor Erik Breukink verliep de Tour de France van 1989 desastreus. Breukink, die dat jaar al de Giro had moeten rijden van zijn ploegleider Peter Post, zakte er in etappe 9 (van Pau - Cauterets) volledig doorheen en werd die dag 75e op dertien minuten en zeven seconden van de etappe winnaar, de toen nog jonge en relatief onbekende Miguel Indurain. De volgende dag mochten Breukink en co. over de Tourmalet en de Aspin. Op de finishlijn in Luchon Superbagnères bedroeg die dag zijn achterstand maar liefst zesentwintig minuten en drie seconden. Later in Marseille stapte Breukink af. In 1990 nam Erik Breukink revanche met een derde plek in het eindklassement. Na 28 jaar was Tom Dumoulin die de volgende Nederlander die op het podium mocht staan. Tussen Breukink en zijn ploegleider Post ontstond dat jaar een serieus meningsverschil en dat kwam nooit meer goed. Het betekende ook min of meer het einde van het tijdperk Post.
Nu we al weer een aantal jaar serieus mee doen om de prijzen wordt het ook eens tijd voor een nieuwe gele trui. In de recente Tour start in Utrecht hadden we de hoop, in Brussel moet het dit jaar gewoon gebeuren. Het voelt als nu of nooit meer. Groenewegen, doe je ding!!!
